Waarom praten mensen zoveel maar zeggen ze niks. Soms kan ik de koeitjes en kalfjes moeilijk verdragen en moet ik opletten de draad van deze potentiële dialoog niet kwijt te raken om te belanden in een monoloog. Ik mis de essentie, de zin, de objectiviteit, de betrokkenheid in onze brede maatschappij slash planeet. Men belicht zaken te eenzijdig en baseert meningen op een gesprek met de buurvrouw en Hart van Nederland. Men heeft meningen over bepaalde bevolkingsgroepen terwijl er geen lid van deze groepen tot de vrienden- of kennissenkring behoord (en dan heb ik hier o.a. over christenen!). Ligt het nu aan mij? Raak ik snel uitgekeken op mensen? Maak ik mij dan schuldig aan het vergrijp waar ik nou juist een bloedhekel aan heb? Iedereen probeert het kaf van het koren te scheiden, zo ook in sociale contacten. Als ik probeer meer visies en de mensen erachter te accepteren (nadat ik ze heb proberen te bekeren uiteraard), dan hoop ik dat de tegenpartij meer probeert te luisteren! DO W