Dafne Westerhof (55) redt dieren uit de bio-industrie en voert actie voor een diervriendelijker bestaan. Ze is woordvoerder en verzorgster van de Familie Bofkont: een vrolijke beestenboel onder de rook van Amsterdam. Daar ook geeft ze trainingen in de communicatie met varkens want, zegt ze, 'varkens houden ons een spiegel voor'.
DOOR FRANS BOSMAN
'Welkom in Het Beloofde Varkensland.' De letters bungelen aan een waslijntje tussen de bomen voor de hoeve aan de rand van Amstelveen. Begeleid door uitbundig hanengekraai snelt een snaterende gans naar het toegangshek. Zijn naam? Arie Bombarie, waakgans van de Familie Bofkont. Aan de dijk voor het hek staat De Blije Beestenbus. Een wonderlijk voertuig dat soms met een varken achter het stuur in de stad opduikt. De carrosserie is bekleed met riet, het dak volgepakt met stro en de bumpers zijn van hout.
Arie Bombarie leidt zijn bezoek met imponerend vleugelgeklapper langs Caesar en Gevaarlijke Eddy, de twee schaapsrammen die in de voortuin een oogje in het zeil houden. De gans stopt bij de achterdeur van de boerderij.
"Rustig maar ventje," zegt Westerhof als ze haar bezoek binnen loodst en Arie buiten probeert te houden. De gans houdt nog lange tijd zijn kop tegen het glas, alsof hij zich wil overtuigen dat er niet over hem geroddeld wordt.
Binnen in de enorme tot studio verbouwde stal, snijdt Westerhof de appeltaart aan, die is opgesierd met slagroom en roze varkentjes. Roodpels, een van de tien poezen, krijgt zijn eigen schoteltje met slagroom.
Bij de Familie Bofkont val je van de ene verbazing in de andere. Terwijl Arie Bombarie argwanend naar binnen blijft loeren laat Westerhof een foto uit zijn babytijd zien. Een geel kuiken met een olijk snaveltje kijkt, vanuit een blauwgeblokte theedoek nieuwsgierig de wereld in. Het is de buidel waarin Westerhof hem destijds op de borst droeg.
Bijna drie jaar geleden werd haar gevraagd of ze zich over het kuiken wilde ontfermen. "De jongen die hem kwam brengen had hem in een sigarenkist met gaatjes vervoerd. Een piepklein donzig mannetje met een snoezig snoetje en slimme oogjes."
Het eerste wezen dat zo'n kuiken ziet beschouwt het als zijn moeder, al is het een krokodil. En ook al was Westerhof nummer twee, Arie had zijn Moeder de Gans gevonden.
Vier maanden lang bepaalde het kereltje haar leven, want een ganzenkuiken mag je nooit alleen laten, leerde ze al gauw. "De enige keer dat ik even weg was schreeuwde hij zo hard dat het tot in Amsterdam te horen was."
Jonkies die in de steek gelaten worden schreeuwen zich letterlijk dood. Dus nam ze Arie mee in bed, mocht hij bij haar in de douche, en ging hij mee naar de wc.
Lees verder: achtergrond
Reacties
Een reactie posten